Niewątpliwie jedną z głównych idei tego mocnego i raczej przygnębiającego tekstu jest egzystencjalizm i absurd, które wskazują na bezsensowność życia i wszystkiego, co jest nam najdroższe i co uważamy za nieodłączną część tego, kim jesteśmy jako ludzie. Tekst ten ukazuje powolny, ale pewny rozpad człowieczeństwa mieszkańców miasteczka, w miarę jak dociera do nich rzeczywistość ich życia i ich kryzysowa sytuacja. Rozważmy poniższy cytat, który ukazuje to poczucie be zsensu i stawia pod znakiem zapytania ich człowieczeństwo:
” Podczas gdy w pierwszych dniach zarazy uderzało ich mnóstwo drobiazgów, które dla innych nie miały żadnego znaczenia, dla nich osobiście znaczyły tak wiele, i w ten sposób zdali sobie sprawę, być może po raz pierwszy, z wyjątkowości życia człowieka; teraz natomiast interesowali się tylko tym, co interesowało wszystkich innych, mieli tylko ogólne wyobrażenia, a nawet ich najczulsze uczucia wydawały się abstrakcyjne, należały do wspólnego zasobu „.
W wyniku utraty indywidualności, „drobnych szczegółów” własnego życia, ludzie utracili swoje człowieczeństwo i nawet ich „najczulsze uczucia”, takie jak więzy miłości, które łączą nas jako ludzi, wydają się „abstrakcyjnymi, pospolitymi przedmiotami”. Camus przedstawia nam obraz wszystkiego, co jest dla nas najważniejsze jako ludzi, a co w świetle tego, co dzieje się z mieszkańcami miasteczka, okazuje się ostatecznie bezwartośc iowe i nieważne. W ten sposób wypowiada się na temat wartości tego, co znaczy być człowiekiem, oraz wartości samego życia. Jest to jedna z kluczowych idei przedstawionych nam w tym tekście.