Interpretacja Klaudiusza w wykonaniu Dereka Jacobiego jest prawdopodobnie jednym z bardziej „konwencjonalnych” elementów ” Hamleta ” Branagha. Nie jest to stwierdzenie krytyczne. Jednak wśród wielu rzeczy, które wyróżniają się jako radykalne i pomysłowe, Klaudiusz z filmu wydaje się być przytłumiony. Tchórzostwo i słabość bohatera są tu chyba bardziej widoczne niż w innych wersjach sztuki, a on sam posiada jeszcze mniej godności i autorytetu, niż można by sądz ić po lekturze tekstu Szekspira.
Istotę charakteru Klaudiusza najlepiej widać w akcie 3, scenie 3, kiedy się modli, a Hamlet zastanawia się nad zabiciem go, po czym się waha. Jacobi wypowiada swoje kwestie jak w transie, niemal w bezruchu, podczas gdy kamera powoli zbliża się do niego. Można to porównać z portretem Basila Sydneya w wersji Oliviera z 1948 roku. W ostatniej scenie filmu Branagha Klaudiusz wydaje się bezradnym dzieckiem, gdy Hamlet zabija go zarówno mieczem, jak i zatrutym napojem. Jest bierny, akceptuje swoją winę i karę.
Szczególnie realistycznym zabiegiem obsadowym Branagha jest jednak to, że on i Jacobi są do siebie podobni, co byłoby właściwe, gdyby wziąć pod uwagę, że Klaudiusz jest wujem Hamleta. Według mnie sugeruje to, że Klaudiusz jest kimś w rodzaju złego bliźniaka Hamleta lub symbolizuje jakieś trujące wewnętrzne „ja” Hamleta, które Hamlet musi zniszczyć.