” Ania z Zielonego Wzgórza ” opowiada historię enigmatycznej, zdeterminowanej młodej dziewczyny, która ma przed sobą wiele wyzwań, z którymi musi się zmierzyć. W czasie pobytu u rodzeństwa, Mateusza i Maryli, przysparzają jej one niekończących się trudności i zmuszają do nauki. Ania jest tak ujmującą postacią, że wywołuje poruszenie, gdziekolwiek się pojawi. Lucy Maud Montgomery ma styl, który wciąga młodszych czytelników i pozwala im zapoznać się z narracją, która wykracza poza ich oczekiwania.
Montgomery dzieli się w tej powieści pewnymi wspomnieniami z własnego dzieciństwa, a jej charakterystyka Anny odzwierciedla jej własną osobowość. Czytelnik nie może powstrzymać się od odczuwania silnych uczuć w stosunku do Anny, niezależnie od tego, czy ją lubi, czy uważa za irytującą, co pozwala Montgomery rozwinąć jej postać. Ania jest wszystkim, czego Maryla nie oczekuje od dziecka. Poza tym, że nie jest chłopcem, jak oczekiwali Mateusz i Maryla. Marzenia Ani nie odpowiadają poczuciu przyzwoitości Maryli, która martwi się, że Ania ma wypaczoną wizję świata. Montgomery wykorzystuje Anię i Marylę, by w sposób nieosądzający nauczyć młodych czytelników kompromisu. Ania popełnia błędy, na których się uczy, a Maryla uczy się akceptacji dla nietypowego podejścia Anny do życia. Ostatecznie uzupełniają się wzajemnie.
Styl autorki zapoznaje młodych czytelników z opisowym językiem, który dodaje dramatyzmu nawet prozaicznym okolicznościom i wydarzeniom. Autorka dodaje elementy takie jak obrazy, aby czytelnik mógł sobie wszystko wyobrazić i docenić. W rozdziale 5, Ania rozmawia z Marylą o różach i o tym, że „czyż różowy nie jest najbardziej urzekającym kolorem na świecie?”. Udaje jej się wpleść w tę samą rozmowę rozmowę o rudowłosych dziewczętach (ważny problem dla Ani). Montgomery porusza tematy interesujące młodych ludzi, nie sprawiając wrażenia, że traktuje ich protekcjonalnie. Jej styl zachęca do dyskusji.
Montgomery zapoznaje młodych czytelników z symboliką, metaforą i barwnym językiem, który mogą łatwo naśladować, ponieważ jest nieskomplikowany i trafny. Kolor włosów Anny, jako rudowłosej, jest dla niej źródłem ciągłego smutku. Kiedy Maryla sugeruje, że Ania najprawdopodobniej zawsze będzie ruda, Ania jest zdruzgotana. Dzięki zastosowaniu metafory czytelnicy oswajają się z językiem figuratywnym, a jego interpretacja staje się mniej trudna. Czytelnicy przyzwyczajają się do tego stylu i o wiele łatwiej wychwytują jego znaczenie niż w przypadku skomplikowanej historii o głębokim lub niejasnym znaczeniu.
Styl Montgomery jest więc opisowy (opisuje większość rzeczy, by stworzyć obraz), perswazyjny (próbuje przekonać przynajmniej samą siebie, że rude włosy mogą być piękne), i w gruncie rzeczy narracyjny (opowiada historię z logicznym przebiegiem i dobrze rozwiniętymi postaciami). Wszystko to sprawia, że na koniec młody czytelnik docenia język i rozumie główne przesłanie opowiadania. Czytelnik kończy tę opowieść z nadzieją, że będzie jej ciąg dalszy.