Harper Lee demonstruje napięcie między bohaterami a otoczeniem, w którym żyją, pokazując Jemowi i czytelnikowi, że pani Dubose nie jest tym, czym wydaje się na pierwszy rzut oka.
Jem i Skaut zwykle widzą panią Dubose na jej ganku. Nie lubią jej bardzo, jako wrednej staruszki, która nie przestaje ich obrażać. Pewnego dnia Jem tak bardzo złości się na nią za obrazę Atticusa, że bierze kupioną właśnie przez Skaut pałeczkę i używa jej do strącenia główek kamelii pani Dubose.
W wyniku tego Jem i Skaut zostają wysłani przez Atticusa, by przez miesiąc wieczorami czytać pani Dubose. Po jej śmierci dowiadują się, że choć była trudną kobietą, była też kobietą odważną, zdeterminowaną by przed śmiercią zerwać z nałogiem morfinowym. Dzięki przebywaniu z nią i czytaniu na głos dzieci pomogły jej trzymać się z dala od morfiny.
Po śmierci pani Dubose Atticus podkreśla, że ważne jest, aby być tolerancyjnym i wyrozumiałym dla sąsiadów, ponieważ nie wiemy, co dzieje się poza powierzchownym kontekstem czy otoczeniem, w którym zwykle ich widzimy. Mówi Jemowi, że pomimo tego, co Jem mógł o niej myśleć:
Umarła nie będąc zobowiązana do niczego i nikogo. Była najodważniejszą osobą, jaką kiedykolwiek znałem.
Pod koniec 18 rozdziału „Zabić drozda”, Atticus po raz ostatni prosi Mayellę, by opowiedziała sądowi, co się stało. Scout zauważa, że Mayella „nie usłyszała współczucia w jego zaproszeniu”. W jaki sposób pytanie Atticusa pokazuje „współczucie” dla Mayelli?