Można zaryzykować twierdzenie, że w tej sztuce występują dwie postacie tragiczne. Sofokles przedstawia tak wyważoną perspektywę obu postaci, że trudno określić, która z nich jest prawdziwym protagonistą. Obaj cierpią z powodu nadmiernej dumy. Obaj są uparci i zawzięci. Oboje mają swoje racje – Kreon przestrzega prawa cywilnego, Antygona – praw boskich. Każde z nich jest nakłaniane przez innych do przemyślenia sprawy i pójścia na kompromis. Kreon rzeczywiście zmienia zdanie, ale niestety, jest już za późno. Myślę, że wszystko sprowadza się do tego, z którą postacią sympatyzujemy bardziej.
Ponieważ sztuka nosi tytuł Antygona, można skutecznie argumentować, że to ona jest główną bohaterką. Jednak na końcu Kreon cierpi bardziej. To on uświadamia sobie swój błąd i próbuje się zmienić. Ten rodzaj uświadomienia sobie jest charakterystyczny dla bohatera tragicznego.
W tym konflikcie pojawiają się różne wątki: wybór między różnymi kodeksami moralnymi – obywatelskim i religijnym, konsekwencje nadmiernej pychy, trudność w określeniu, kied y należy bronić swojego stanowiska, a kiedy pójść na kompromis.