Lektury

 

W 18 rozdziale książki „Zabić drozda”, Skaut uważa, że Atticus okazuje współczucie Mayelli Ewell, gdy prosi ją, by opowiedziała sądowi, „co się stało”. Jego współczucie dotyczy jej skrajnego strachu przed maltretującym ją ojcem. Mayella w końcu oświadczyła, że chce coś powiedzieć.

Atticus wycofuje się po serii bardzo dosadnych pytań na temat wydarzeń, które miały miejsce tego popołudnia, kiedy twierdzi, że Tom Robinson zgwałcił ją i pobił. Mayella siedziała na ławie świadków, nie odpowiadając na pół tuzina pytań. Dotyczyły one miejsca pobytu innych członków rodziny, tego, kiedy i dlaczego krzyczała, oraz tego, kto właściwie ją pobił – jej ojciec (Bob Ewell) czy Robinson. Ostatnie z tych pytań zawierało sugestię, że kłamała, gdyż Atticus zapytał :

• Dlaczego nie powiesz prawdy, dziecko, czy Bob Ewell cię nie pobił?

Choć Mayella jest oczywiście bardzo zła, Atticus wyczuwa też jej strach; obie emocje są widoczne dla Skautki, która wspomina Mayellę jako „mieszaninę przerażenia i wściekłości”. Wyraz jego twarzy przypomina Skautowi kogoś, kogo boli brzuch.

Zamiast powiedzieć prawdę, Mayella podwaja swoje oskarżenia wobec Robinsona, a mężczyzn na sali sądowej nazywa „żółtymi, śmierdzącymi tchórzami”. Atticus dotarł do bardzo wrażliwej części jej duszy, co sprawia, że go nienawidzi. Skaut wie, że „nie sprawiło mu to przyjemności”.

 

Kiedy dzieci zwiedzają fabrykę czekolady, pan Wonka otwiera tak zwane Drzwi Czekolady, ostrzegając dzieci, aby nie były zbyt podekscytowane tym, co zobaczą. Po drugiej stronie drzwi, w środku fabryki, dzieci i ich rodzice/opiekunowie wchodzą do wspaniałej doliny. Drzewa i rośliny w niej rosnące, w tym piękne kwiaty, są niezwykłe, bo jadalne, a woda w rzece i wodospadzie jest zrobiona z czekolady. Siła wodospadu sprawia, że czekolada staje się lekka i puszysta. Pan Wonka zachęca dzieci do skosztowania jadalnego źdźbła pysznej trawy z doliny.

Dzieci zauważają też pracujących w dolinie małych ludzi zwanych Oompa-Loompas. Ci niegdyś uciskani ludzie żyją i pracują w fabryce czekolady w zamian za tyle ziaren kakaowca, ile tylko zapragną, które cenią ponad wszystkie inne towary.

W dolinie dzieci ujawniają swoje wady charakteru. Na przykład Weronika Salt żąda, by ojciec kupił jej Oompa-Loompa. Augustus Gloop okazuje swoją chciwość, biorąc całą garść trawy zamiast jednego źdźbła. Chciwość Augusta sprawia, że zaczyna on pić wodę czekoladową jak pies, mimo że pan Wonka mówi mu, żeby tego nie robił. Wpadł do rzeki i utknął w szklanej rurze. Charlie natomiast zachowuje się dobrze.

 

Historia Antygony opowiada o młodej kobiecie, córce króla, który został obalony. Edyp, będąc królem, odkrył, że zabił własnego ojca i poślubił matkę. W ramach samokrytyki wydłubał sobie oczy i wędrował na wygnaniu aż do śmierci. Nowym królem Teb został Kreon. Ma on pretensje do dzieci Edypa, ponieważ Polinejkes (syn Edypa i brat Antygony) walczył przeciwko niemu w bitwie między Tebami a Argos.

W tym miejscu pojawia się Antygona. Jej brat Polinejkes, zabity z ręki drugiego brata, nie został pochowany. Kreon nie chce na to pozwolić, ponieważ Polinejkes walczył przeciwko niemu. Oznacza to, że duch Polinejkesa nigdy nie zazna spokoju. Antygona walczy o prawo, które – jak sądzi – należy się jej bratu i jej rodzinie. Należy również pamiętać, że Antygona i jej rodzeństwo są spokrewnieni z Kreonem, ponieważ jest on ich wujem.

Poza postaciami Edypa, w spektaklu pojawiają się również konflikty z oryginalnej sztuki. Część walki Kreona z Antygoną wynika z jego desperackiego pragnienia, by być tak szanowanym jak Edyp. Podobnie jak Edyp, Kreon jest w przenośni „zaślepiony” przez własną dumę, która prowadzi go do złego postępowania i sprowadzenia nieszczęścia na rodzinę i królestwo. Na koniec pozostaje taki sam jak Edyp – pogrążony w żalu i zrozpaczony.

 

Harper Lee demonstruje napięcie między bohaterami a otoczeniem, w którym żyją, pokazując Jemowi i czytelnikowi, że pani Dubose nie jest tym, czym wydaje się na pierwszy rzut oka.

 

Jem i Skaut zwykle widzą panią Dubose na jej ganku. Nie lubią jej bardzo, jako wrednej staruszki, która nie przestaje ich obrażać. Pewnego dnia Jem tak bardzo złości się na nią za obrazę Atticusa, że bierze kupioną właśnie przez Skaut pałeczkę i używa jej do strącenia główek kamelii pani Dubose.

 

W wyniku tego Jem i Skaut zostają wysłani przez Atticusa, by przez miesiąc wieczorami czytać pani Dubose. Po jej śmierci dowiadują się, że choć była trudną kobietą, była też kobietą odważną, zdeterminowaną by przed śmiercią zerwać z nałogiem morfinowym. Dzięki przebywaniu z nią i czytaniu na głos dzieci pomogły jej trzymać się z dala od morfiny.

 

Po śmierci pani Dubose Atticus podkreśla, że ważne jest, aby być tolerancyjnym i wyrozumiałym dla sąsiadów, ponieważ nie wiemy, co dzieje się poza powierzchownym kontekstem czy otoczeniem, w którym zwykle ich widzimy. Mówi Jemowi, że pomimo tego, co Jem mógł o niej myśleć:

 

Umarła nie będąc zobowiązana do niczego i nikogo. Była najodważniejszą osobą, jaką kiedykolwiek znałem.

 

 

Pod koniec 18 rozdziału „Zabić drozda”,  Atticus po raz ostatni prosi Mayellę, by opowiedziała sądowi, co się stało. Scout zauważa, że Mayella „nie usłyszała współczucia w jego zaproszeniu”. W jaki sposób pytanie Atticusa pokazuje „współczucie” dla Mayelli?