Henrik Ibsen, pisząc ” Dziką kaczkę „, wszedł w nową symboliczną fazę w pisaniu sztuk teatralnych. Dzika kaczka została zastrzelona przez Hakona Werle, który podarował ją Hedvig Ekdal jako zwierzątko domowe. Po zastrzeleniu kaczka poszła na dno jeziora, skąd wyciągnął ją pies Hakrona Werlego, który pozwolił jej wieść nowe, pełne miłości życie jako ukochane zwierzątko Hedvig. Gregars Werle, nieco arogancki i wścibski syn Hakrona, dowiaduje się, że istnieje zamieszanie co do pochodzenia Hedvig Ekdal. Jej matka to oczywiście Gina Ekdal, ale ojcem może być Hakron Werle lub Hjalmar Ekdal.
Gregers wyobraża sobie, że jest dobroczynnym myśliwym, który ustrzeli rodzinę Dzikich Kaczek Ekdalów prawdą o niepewnym pochodzeniu Hedvig. Następnie, podniósłszy ich z błota na dnie metaforycznego jeziora, zaoferuje im wolność płynącą z prawdy. Potem poprowadzi ich do nowego życia w szczęściu i miłości. Oczywiście pomylił się, bo Hedvig odbiera sobie życie. Tytuł odzwierciedla wiele poziomów, na których życie bohaterów przypomina życie zestrzelonej i tkwiącej w błocie dzikiej kaczki – niektóre z nich można uratować, innych niestety nie.