Antygona Sofoklesa zgłębia pojęcia życia i śmiertelności oraz relacji między bogami a ludźmi.
Jak pokazuje kontrast między pochówkiem Eteoklesa a pochówkiem Polinejkesa, zachowanie za życia może mieć wpływ na traktowanie po śmierci. Kreon uważa Eteoklesa za bohatera, ponieważ zginął on w obronie Teb. W związku z tym Eteokles otrzymuje odpowiedni pochówek z pełnymi honorami. Z kolei Polinejkes, choć jego pretensje do tronu są uzasadnione, jest uważany za zdrajcę, ponieważ zginął podczas ataku na Teby. W rezultacie zostaje pozostawiony na polu bitwy i odmawia mu się godnego pochówku.
Sztuka sugeruje wiarę w życie pozagrobowe. Na przykład Antygona jest zrozpaczona sposobem, w jaki potraktowano ciało Polinejkesa, ponieważ wielu starożytnych Greków wierzyło, że dusze tych, którzy nie zostali odpowiednio pochowani, nigdy nie zaznają spokoju. Antygona nie może znieść myśli, że dusza jej brata będzie wiecznie dręczona, dlatego ryzykuje życie, aby go pochować.
Jak wynika z wielu dzieł starożytnej Grecji, bogowie często wtrącają się w życie ludzi. Czasem komplikują fabułę, czasem doprowadzają do rozwiązania konfliktów, które wydają się nie do pokonania. W Antygonie to właśnie strach przed gniewem bogów ostatecznie przekonuje upartego Kreona do uwolnienia Antygony. Tejrezjasz mówi Kreonowi, że bogowie gniewają się na niego za jego postępowanie z Antygoną. Prorok ostrzega króla, że jeśli nie uwolni Antygony, ściągnie na Teby gniew bogów. To pokazuje nam, że bogowie są zaangażowani w życie ludzi i starają się ich zadowolić.