Holden Caulfield w okresie dorastania doświadczył kilku traumatycznych wydarzeń i przez całą powieść zmaga się z trudnymi uczuciami. Holden szczególnie boi się dorastania i stania się dorosłym. Każdego dorosłego postrzega jako „fikcję” i rozpaczliwie pragnie pozostać nastolatkiem. Lęk Holdena przed przyszłością wzmaga jego sentyment do przeszłości, wspomina miłe doświadczenia z dzieciństwa, kiedy odwiedzał Muzeum Historii Naturalnej. Kiedy Holden wspomina swoje miłe doświadczenia z dzieciństwa w muzeum, mówi,
Najlepsze w tym muzeum było to, że wszystko zawsze stało tam, gdzie stało”.
Uwagi Holdena ujawniają jego przywiązanie do przeszłości, które jest związane z jego relacją ze zmarłym bratem, Allie. Holden nigdy nie poradził sobie odpowiednio ze śmiercią Alliego i z trudem radzi sobie z dalszym życiem. Jego zamiłowanie do przeszłości jest bezpośrednio związane z uczuciami do młodszego brata i strachem przed wejściem w świat dorosłych. Holden wyraża swoje pragnienie pozostania w przeszłości, gdzie wszystko jest takie samo i nieskażone, mówiąc,
Pewne rzeczy powinny pozostać takimi, jakimi są. Powinno się móc je włożyć do jednej z tych wielkich szklanych gablot i zostawić w spokoju. Wiem, że to niemożliwe, ale i tak szkoda. Tak czy inaczej, myślałem o tym wszystkim podczas spaceru.
Ogólnie rzecz biorąc, Holdenowi podoba się to, że eksponaty w Muzeum Historii Naturalnej pozostają niezmienne i nigdy się nie zmieniają, tak jak chciałby, żeby działało życie. Holden z natury pragnie pozostać nastolatkiem i nigdy się nie zmieniać, tak jak stałe eksponaty w szklanych gablotach; boi się przyszłości i chce pozostać młody i niewinny.