Choć widzowie chcieliby, aby Hamlet natychmiast podjął działania po usłyszeniu opowieści ducha, to jednak wahanie Hamleta pomaga w kształtowaniu jego charakteru.
Kiedy duch, który podaje się za dawnego króla Hamleta, informuje młodego Hamleta, że został on zamordowany, Hamlet jest wzburzony. Natychmiast przysięga, że zabije „przeklętego łotra”. Jednak gdy duch odchodzi, Hamlet nie spieszy się z działaniem. Chce się upewnić, że jego wuj jest winny królobójstwa i uważa, że duch mógł być demonem, który próbuje go oszukać.
Hamlet jest głęboko skłócony z tym zadaniem, co mówi o jego charakterze. Nie chce zamordować niewinnego człowieka, nawet jeśli prawdopodobieństwo, że Klaudiusz jest niewinny, jest znikome. Hamlet organizuje więc próbę (sztukę w sztuce), która ma rozstrzygnąć, czy Klaudiusz jest rzeczywiście winny zamordowania własnego brata, byłego króla.
Zwłoka Hamleta ujawnia, że chce on wymierzyć prawdziwą sprawiedliwość, że wierzy w cnotę i że obawia się wiecznych konsekwencji, jeśli się pomyli. Gdyby pospieszył się z działaniem, te cechy charakteru nie byłyby dobrze rozwinięte, a on sam byłby postrzegany jako postać reaktywna i łatwa do manipulowania.
Zwlekając z zemstą, Hamlet udowadnia, że jest człowiekiem bardziej godnym szacunku i analitycznym.