” Dzika kaczka ” jest trudną sztuką, ponieważ Henrik Ibsen podjął w niej nowy kierunek w pisaniu sztuk teatralnych. Po pierwsze, wpr owadził nowoczesną tragikomedię, a po drugie, wszedł w nową fazę symboliczną w swoich sztukach. Tragikomedia, wywodząca się z renesansu, łączy w sobie dwa arystotelesowskie gatunki: tragedię i komedię. Tłumaczy się ją jako sposób, w jaki współcześni bohaterowie i bohaterki, wywodzący się z klas pospolitych i niskich, mówiący średnią lub niską dykcją, bez podniosłego języka, stawiają czoła trudnościom w realnych sytuacjach. Ich wady są bardziej trywialne niż fatalne wady Edypa czy Króla Leara.
Ibsen zastosował wielopoziomową symbolikę, np. symbol dzikiej kaczki, ukochanego zwierzęcia czternastoletniej Hedvig Ekdal, reprezentuje w sztuce wiele rzeczy dla kilku postaci, a nie jedną czy dwie. Pierwsi widzowie uznali Dziką kaczkę za zagmatwaną i niespójną właśnie ze względu na wielowarstwową symbolikę i nową, nowoczesną konstrukcję tragikomedii. Dlatego związek tytułu ze sztuką jest jak związek klucza z zamkiem: drzwi nie otwierają się bez klucza, a ponadto nie można zobaczyć, jak wygląda pokój, gdy drzwi są nieotwarte.