Będąc świadkiem piekła i oczyszczony podróżą przez czyściec, Dante rozpoczyna swoją wędrówkę do nieba, prowadzony przez Beatrycze. Wraz z nią wznosi się przez siedem pierwszych niebios do nieba ósmego, gdzie spotyka się z najwyższymi cnotami chrześcijańskimi: wiarą, nadzieją i miłością. Stamtąd przechodzi do Dziewiątego Nieba, zwanego Primum Mobile, czyli Pierwszym Poruszycielem, ponieważ z tego miejsca bierze początek wszelkie życie i ruch, i wreszcie dociera do Empyreanu. Jest to dziesiąte i ostatnie niebo, miejsce poza czasem i przestrzenią, gdzie przebywa Bóg jako Trójca Święta, składająca się z Boga, Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego. Tam Dante zbliża się do Boga tak bardzo, jak to tylko możliwe dla człowieka. Doświadcza Trójjedynego Boga jako kolistych, tańczących tęczy światła.
Dante ma możliwość odbycia podróży lub pielgrzymki, której nie mogą odbyć inni ludzie za życia: może być świadkiem rzymskokatolickiego życia pozagrobowego, na które składają się piekło, czyściec i niebo, dzięki czemu może lepiej zrozumieć Boga. W niebie doświadcza radości, miłości i pokoju, które płyną z bycia we właściwej relacji z Bogiem. Niebo, w rozumieniu średniowiecznej mentalności Dantego, to doskonale uporządkowana hierarchia, w której każdy jest na swoim miejscu.