Author Archives: Makbest

Walter Cunningham nie ma obiadu, ponieważ jego rodzina jest zbyt biedna, aby mu go zapewnić. Dowiadujemy się, że przychodzi też do szkoły boso, ponieważ nie ma butów. Scout mówi, że gdyby miał parę, założyłby je pierwszego dnia, a potem przyszedł boso.

Kiedy nowa nauczycielka spoza miasta, panna Caroline, pyta go, czy zapomniał obiadu, odpowiada, że tak, choć wszyscy w klasie wiedzą, że to nieprawda. Kiedy próbuje dać mu ćwierćdolarówkę na lunch i mówi, że może jej oddać, odmawia. Jak zauważa Scout: „Nie zapomniał obiadu, on go nie miał. Nie miał go dzisiaj, nie miał go też jutro ani pojutrze. Prawdopodobnie nigdy w życiu nie widział trzech ćwierćdolarówek razem w tym samym czasie „.

Ta sytuacja pokazuje nam, że ubóstwo było powszechne i akceptowane podczas Wielkiego Kryzysu w latach trzydziestych. Jak wyjaśnia Scout, rodziny rolnicze, takie jak Cunninghamowie, miały bardzo mało pieniędzy. Ludzie pracujący zawodowo, tacy jak Atticus, mieli niewiele gotówki: płacono im w produktach takich jak rzepa. Ludzie w ogóle mieli bardzo mało pieniędzy.

Cunninghamowie należą do dumnych biedaków, którzy nie godzą się na rządowe jałmużny i dobroczynność, dlatego uważani są za godnych szacunku. Różnią się od niezaradnych Ewellsów, którzy przyjmują jałmużnę i są uważani za białych śmieci.

W książce ” Zabić drozda „, Atticus zawsze starał się zaszczepić w swoich dzieciach poczucie sprawiedliwości i przekonanie, że każdy na to zasługuje. Nie osądza innych i chce, by jego dzieci zrozumiały, że nie można zrozumieć postępowania innych ludzi, „dopóki nie wejdzie się w ich skórę i nie będzie się w niej chodzić” (rozdz. 3). W rozdziale 13 przyjeżdża ciotka Aleksandra, która próbuje narzucić dzieciom swoje własne poczucie moralności. Dla Scout i Jema ważne jest, aby ich charaktery rozwijały się poprzez kontakt z wieloma różnymi postawami i opiniami. Scout nie jest zadowolona z wpływu ciotki, ponieważ jest on sprzeczny ze wszystkim, czego nauczył ją ojciec. Atticus próbuje mówić o „łagodnym wychowaniu” rodziny, ale Scout widzi, że to władza ciotki Alexandry nad Atticusem sprawia, że mówi on w ten sposób. Mówi : „mój ojciec nigdy nie myślał w ten sposób”. Zdolność Scout do dostrzegania różnic w ojcu i w obecności ciotki ujawnia jej rozwijającą się świadomość i dojrzałość.

Ciotka Aleksandra narzuci jej „kobiecy wpływ”, ale Scout jest świadoma, że tak naprawdę nie pasuje do „świata Jema i mnie”.  Demonstruje również swoją rosnącą dojrzałość, gdy odmawia prośby cioci z Atticusem i odczuwa ulgę, że nie oczekuje on od niej, by „pamiętała o wszystkim, co Finchowie powinni robić”. Dlatego też dyskusje cioci o dziedzictwie rodzinnym i jej odmienne spojrzenie na świat przyczyniają się do wzrostu samoświadomości Scout i jej rodzącego się poczucia odpowiedzialności, ponieważ dostrzega ona rolę cioci w swoim rozwoju: „Do takiej pracy potrzeba kobiety”.

Pani Dubose jest bardzo nieprzyjemną starszą panią, która mieszka na ulicy obok Ziębów. Scout opisuje ją jako „zwykłe piekło”. Nic dziwnego, że tak uważa, jeśli weźmie się pod uwagę, jak bardzo starsza pani jest niemiła dla wszystkich. Za każdym razem, gdy Scout i Jem przechodzą obok jej domu, ona krzyczy na nich i rzuca wyzwiskami. To dość przerażająca postać; nie wspominając już o starym konfederackim pistolecie, który rzekomo trzyma pod chustą.

Jak można się było spodziewać, Atticus wykazuje się znacznie większą mądrością i empatią. Za każdym razem, gdy przechodzi obok domu Dubose’ów, grzecznie zdejmuje kapelusz i życzy starszej pani miłego dnia. To tak bardzo imponuje Scout, że określa ona swojego ojca mianem najodważniejszego człowieka, jaki kiedykolwiek żył. Jak na ironię, Atticus uważa, że pani Dubose jest najodważniejszą osobą, jaką kiedykolwiek widział. Jest ona uzależniona od morfiny i zdecydowana zerwać z niszczącym ją nałogiem przed śmiercią. Niestety, nie udaje jej się osiągnąć zamierzonego celu. Mimo to Atticus podziwia jej odwagę:

„Chciałem, żebyście zobaczyli, czym jest prawdziwa odwaga, zamiast myśleć, że odwaga to człowiek z bronią w ręku. To sytuacja, w której wiesz, że zanim zaczniesz, już masz przesrane, ale mimo to zaczynasz i doprowadzasz sprawę do końca, bez względu na wszystko. Rzadko się wygrywa, ale czasem się udaje. Pani Dubose wygrała, ważąc całe dziewięćdziesiąt osiem kilogramów. Zgodnie z jej poglądami, umarła nie zawdzięczając nic i nikomu. Była najodważniejszą osobą, jaką kiedykolwiek znałem „.

W powieści Harper Lee Zabić drozda Atticus Finch jest mędrcem i filozofem narratorki, Scout Finch. Atticus wykonuje zawód prawnika. Interesujące w przedstawionej przez Lee charakterystyce Atticusa jest to, że nie spełnia on żadnego ze stereotypów nękających prawników. Zamiast być chciwym, obskurnym czy snobistycznym, Atticus jest refleksyjny, spokojny i obiektywny.

Jego zawód prowadzi do jednego z głównych konfliktów w powieści: Atticus decyduje się bronić w sądzie czarnego mężczyznę, który został oskarżony o gwałt na białej kobiecie. W historycznym kontekście powieści byłoby to uznane za haniebne przestępstwo, a fakt, że Atticus decyduje się bronić tego człowieka przez cały proces, jest postrzegany jako „przestępstwo na tle rasowym”, za co Atticus jest wielokrotnie określany mianem „miłośnika czarnuchów”.

Zwykle myślimy o Scout jako o postaci wchodzącej w dorosłość w ” Zabić drozda „, ponieważ traci ona swoją niewinność i dojrzewa w trakcie powieści. Na przykład w procesie Toma Robinsona poznaje paskudny sposób, w jaki biali ludzie utrzymują rasistowski porządek społeczny. Ponieważ jest młoda i niewinna, jest zszokowana, gdy biała ława przysięgłych uznaje Robinsona winnym gwałtu, mimo że Atticus jasno stwierdził, że Tom nie mógł być gwałcicielem. Rozumie też, jak niesprawiedliwe były uprzedzenia, które żywiła wobec Boo Radleya, oparte głównie na plotkach, po tym, jak dzielnie ratuje on życie jej i Jema. Nabiera pokory i staje się bardziej dojrzała, gdy uświadamia sobie, jak dobrym człowiekiem jest Boo.

W trakcie powieści Atticus  jest pod  pięćdziesiątkę i przekracza ją. Nie ma już nic do stracenia z niewinności. Wie na przykład, że Tom Robinson od początku skazany jest na wyrok skazujący, ale zapewnia mu najlepszą możliwą obronę, ponieważ tak należy postąpić. Zdaje sobie sprawę, że naraża swoje dzieci na niebezpieczeństwo, prowadząc prawdziwą sprawę dla Toma. Wie, że ludzie często postępują źle, ale mimo to musi ich kochać.

W tym wieku, charakter Atticusa jest już w pełni ukształtowany. Jest on osobą godną podziwu, która dzięki życiu opartemu na zasadach daje swoim dzieciom przykład odwagi i uczciwości.

Lee już na początku powieści tworzy uprzedzenia wobec Boba Ewella. Robi to najpierw poprzez negatywne komentarze na jego temat ze strony godnego zaufania Atticusa. Od Atticusa dowiadujemy się, że dzieci Ewellów nie muszą chodzić do szkoły i że pan Ewell jest niezaradnym alkoholikiem, który nie dba o swoje dzieci. Atticus mówi Scout, że pan Ewell wydaje „swoje ulgowe czeki na zieloną whisky”, podczas gdy jego dzieci głodują. Co gorsza, jego złe zachowanie jest nagradzane – pozwala mu się polować nielegalnie, ponieważ inni biali mieszkańcy Maycomb współczują jego dzieciom i chcą, by były karmione dziczyzną. Od Atticusa Scout dowiaduje się też, że pan Ewell to „biały śmieć”.

Na początku procesu Lee każe Scout szczegółowo opisać nędzne warunki, w jakich Bob Ewell zmusza swoje dzieci do życia. Następnie Atticus wyjaśnia, że to Bob, a nie Tom Robinson pobił Mayellę, pokazując, że Bob jest leworęczny. Scout zauważa, że jeśli miała podbite prawe oko i była bita głównie po prawej stronie twarzy, to wskazywałoby na to, że zrobiła to osoba leworęczna.

Jeśli Bob Ewell bił swoją córkę, można wnioskować, że mógł ją również napastować seksualnie. Wszystko to nastawia nas przeciwko panu Ewellowi tak, że czujemy do niego niewielkie, jeśli w ogóle, współczucie.

W książce Harpera Lee ” Zabić drozda ” panna Maudie mówi, że Atticus postępuje tak samo w domu, w biurze i w mieście.  Oznacza to, że Atticus jest człowiekiem uczciwym, który bez względu na wszystko postępuje zgodnie ze swoimi zasadami. Przyjrzyjmy się kilku przykładom.

Atticus ceni sobie szacunek, uczciwość, ciężką pracę, praktyczność i odwagę, które to wartości nieustannie prezentuje. W domu uczy ich swoje dzieci. Na przykład, gdy Scout ma konflikt z nauczycielem, Atticus pomaga jej zrozumieć i przezwyciężyć go, udzielając praktycznych rad, które pozwalają jej zachować szacunek dla nauczyciela, a jednocześnie kontynuować lekturę. Kiedy Jem niszczy kwiaty pani Dubose, Atticus każe mu czytać jej przez miesiąc, aby dać mu (i Scout również) lekcję szacunku, a dzieciom – odwagę pani Dubose.

W pracy prawnika Atticus kieruje się swoimi zasadami. Broni Toma Robinsona, gdy nikt inny nie chce tego zrobić, i przedstawia znakomitą argumentację, by wykazać niewinność Toma. Kiedy ława przysięgłych podejmuje decyzję przeciwko Tomowi, Atticus kontynuuje walkę, przygotowując apelację. Wie, że szanse na uznanie niewinności Toma są nikłe, ale nie ustaje w wysiłkach.

Wśród mieszkańców miasteczka Atticus zachowuje te same wysokie standardy uczciwości. Nie poddaje się tłumowi, który przybywa, aby zlinczować Toma Robinsona. Wręcz przeciwnie, naraża się na niebezpieczeństwo, by chronić Toma. Atticus nawet traktuje Boba Ewella z szacunkiem, gdy go spotyka, odmawiając odwetu nawet wtedy, gdy Bob go obraża i grozi mu.

Atticus nigdy nie chodził do szkoły, więc czytanie było dla niego bardzo ważne w edukacji. To właśnie przygotowało go do pójścia na studia i zostania prawnikiem. Czytanie było  sposobem na życie dla jego pokolenia. Aby zostać profesjonalistą, trzeba było umieć to robić na wyższym poziomie. Gdy miał już rodzinę, czytanie służyło wyłącznie przyjemności. Był to dla niego czas relaksu, a nawet spędzania czasu z dziećmi.

Jem nigdy nie mówi o czytaniu, ale jest ono dla niego bardzo ważne. Jako pierwszy chwali się, że jego młodsza siostra potrafi czytać. W rozdziale 1 mówi do Dilla: „Scout czyta od urodzenia, a jeszcze nawet nie zaczęła chodzić do szkoły”. Używa jej umiejętności, by pokazać, jak bardzo jest mądra, tak samo Jem używa jej, by pokazać poziom inteligencji danej osoby.

Z drugiej strony, Scout uważa czytanie za zabawę, dopóki nie pozna panny Caroline. Ponieważ jest dobrą czytelniczką, a ojciec uczy ją czytać w „niewłaściwy sposób”, negatywnie reaguje na czytanie w szkole. Jej stosunek do czytania w domu jest zupełnie inny. Z ojcem to osobista zabawa. Mimo że ojciec jest bardzo zajęty, jest to czas, który mogą spędzić razem, gdy ona siedzi mu na kolanach. Czytanie jej (poza szkołą) to cenny czas. W szkole czuje się zamknięta w sobie.

Dwa przykłady, które pokazują, że Atticus żyje tym, co „głosi”, to scena w więzieniu okręgowym i ogólna obrona Toma Robinsona przez Atticusa.

Kiedy tłum zbliża się do niego w więzieniu, Atticus nie przygotowuje się do obrony przy użyciu przemocy, ale raczej spokojnie składa gazetę i proponuje Walterowi Cunninghamowi pewną opcję: „Zawsze możesz zawrócić i pójść do domu, Walterze” – mówi spokojny Atticus, blokując swoim krzesłem drzwi do więzienia. Nie podnosi się, jakby chciał walczyć, nie zaciska pięści, lecz spokojnie reaguje na każde stwierdzenie tłumu, dopóki Scout nie rozproszy ich, zmiękczając ich serca.

Atticus został wyznaczony do obrony Toma Robinsona przez sąd, ale mógł zdecydować, że będzie go reprezentował w sposób tandetny lub kiepski, ale tego nie zrobił. Bronił Toma Robinsona tak, jakby był on kolejnym sąsiadem, przyjacielem czy klientem – kolor skóry nie miał znaczenia. Postawa Atticusa wobec osób o różnym pochodzeniu służy wzmocnieniu lekcji, których udzielał Scout i Jemowi przez całą powieść; na przykład jego taktowne spory z ciocią Alexandrą o prawa mniejszości – opinie Atticusa na temat sprawiedliwości są wzmacniane przez jego działania.

W rozdziale tym Atticus zaskakuje swoje dzieci, pokazując, że świetnie strzela z pistoletu. Nie wiedzieli, że w ogóle potrafi strzelać, a on wychodzi na środek ulicy i nie zdając się nawet na próbę, strzela do wściekłego psa, by nie zrobił im krzywdy. Tak się składa, że tym wściekłym psem jest Tim Johnson, o którym jest ten cytat. Oznacza to po prostu, że Tim Johnson był psem koloru brązowego (wątrobianego), który pomagał myśliwym podczas polowań na ptaki, płosząc je z drzew lub idąc po ich ciała po zestrzeleniu (to właśnie jest pies na ptaki). Tak się składa, że Tim Johnson jest trochę przybłędą – błąka się po Maycomb, a ludzie dokarmiają go w miarę potrzeby. Jest jakby pupilem całego miasta, choć technicznie rzecz biorąc, jego oficjalnym właścicielem był „pan Harry Johnson”.

Pewnego dnia Scout i Jem bawią się i widzą, że idzie w ich kierunku i zachowuje się bardzo dziwnie. Okazuje się, że jest wściekły i bardzo niebezpieczny, więc Atticus wychodzi i używa strzelby Hecka Tate’a, by go zabić, zanim zdąży kogokolwiek skrzywdzić. Jem jest szczególnie dumny ze swojego ojca; wcześniej był trochę rozczarowany, że jego tata nie zrobił nic superfajnego, a widok tak strzelającego taty był dla niego sporym wzmocnieniem.